Bi-je-mgn op de UNAM

Buenas Tardes,

Cómo estan holandeses? Aan de buis gekluisterd om onze (schaats)helden in Sotchi toe te juichen, nog steeds met een dikke sjaal tegen de gure wind naar buiten en langzaam helemaal klaar met dit deel van het jaar? Dankzij de social media blijf ik redelijk goed op de hoogte en ik moet zeggen dat de koude plaatjes me niet heel veel heimwee naar ons kikkerlandje geven. Ik heb ook zeker mijn struggles, 'wel of niet mijn jasje mee voor als het vanavond afkoelt' of 'mét of zonder zonnebrand hardlopen' of... nee laat maar, ik wil niet dat jullie nu al genoeg hebben van dit verhaal dus ik beloof wat zonnestralen naar jullie toe te sturen!
Inmiddels zit de vierde week er bijna op en bevind ik me dus een klein maandje op Latijns-Amerikaanse tierra. Voor mij voelt het als drie maanden, alle nieuwe kleuren, geuren, smaken, mensen en situaties manipuleren mijn tijdsbesef behoorlijk. Dat levert ook wel grappige Skype-gesprekken op als ik voor me gevoel ein-de-lijk kan bijkletsen en ervaringen storten en een vriendin doodleuk zegt: 'Of ik je mis? Nou nee eigenlijk, tijdens AIESEC zagen we elkaar ook wel eens een tijdje niet, je bent pas net weg weet je wel?' Heerlijk, die Nederlandse nuchterheid!

Ik liet jullie drie weken geleden achter met het relaas over mijn eerste week, de huizenzoektocht en mijn nieuwsgierigheid naar de UNAM waar ik tot dan toe nauwelijks was geweest. Inmiddels begint de busrit naar de faculteit een routine te worden en heb ik afgelopen week mijn derde recensie over een boek ingeleverd. Hoe vat ik het universitaire leven voor jullie samen in één woord? Schools! Waar ik in Groningen voor drie vakken maximaal 7 uur college had en het verder zelf mocht uitzoeken wanneer ik de verplichte literatuur zou lezen (lees: gespreid over het semester of rammen vlak voor de tentamenperiode) volg ik hier zes vakken die allemaal 2x 2 uur verplichte les met zich meebrengen. Voor de niet al te snelle rekenaar in ons midden, dat zijn 24 lesuren per week schoon aan de haak (!) Bij deze lessen zijn twee begrippen essentieel: Voorbereiding en Deelnemen. Dat voorbereiden is vaak meer dan een artikeltje scannen (Grunningse stijl), wij doen hier aan 'prácticas': samenvattingen schrijven van het artikel, het onderwerp van de les in één kantje uiteenzetten met zelf gezochte bronnen, een presentatie of een recensie, nee je kunt hier niet een beetje blufpokeren. Daarnaast geeft elke docent aan het begin van het semester een prestatiematrix van het vak, waar in elk geval 10-20% Participación toe behoort. Interactie, Assertiviteit, Discussie, Passie, dát moeten de studenten van de 'beste universiteit van Latijns-Amerika' (aan ijdelheid en arrogantie absoluut geen gebrek) hoog in het vaandel houden. Opzich een verbetering van de saaie 'ik zend, jij luistert' methode van de meeste hoogleraren aan de RUG, maar als je bedenkt dat in de meeste klaslokaaltjes gemiddeld zo'n 45 leerlingen gepropt zitten die dus allemaal de druk voelen om hun academische visie te geven dan begrijpen jullie vast het (lichtvermoeiende) Krijsende Sardientjes In Een Blik Effect wat ik dagelijks ondervind. Opzichzelf zijn de vakken qua inhoud niet heel moeilijk, maar er is één flinke taaladder onder het gras; todo esta en espanol! Natuurlijk was dat één van mijn grootste redenen om in México te willen studeren, na Argentinie leek het me geweldig mijn spreek/schrijf/leesvaardigheid van de Spaanse taal te verbeteren. Maar het was de afgelopen weken wel even slikken.. Een analyse van een brief van Simón Bolívar uit 1860 mag de Mexicaanse estudiante wel even zoet houden, voor mij was het een redelijke frustrerende 2,5 uur om het te lezen en vervolgens mezelf af te vragen of ik de moed had er nog een blik op te werpen aangezien ik er geen snars van snapte. En al hoewel jullie me waarschijnlijk wel zullen inschatten als participatie-proof in een klaslokaal, blijkt dat in de Spaanse dynamiek ook een flinke uitdaging. Je moet je voorstellen dat de docent 10 minuten een betoog houdt, jij luistert, vertaalt, verwerkt en dan 44 mensen gaan kwekken bij het horen van de eerste discussievraag. Je probeert je mening te vormen, denkt naarstig na of je wellicht nog een Europees feitje kan opduikelen wat je statement sowieso uniek maakt en na een paar minuten je idee geformuleerd te hebben en aanstalten maakt om je hand op te steken, blijkt de klas alweer bij het volgende discussiepunt te zijn beland. Ja. Bueno. &^% Enfin, natuurlijk, weet ik dat hier maar één oplossing voor is: paciencía. Laat ik daar nou net niet een overschot van in huis hebben (!) Natuurlijk, komt tijd komt verbeterd taalbegrip, maar afgelopen weken waren dus behoorlijk pittig. Alle opdrachten over het semester verspreidt, maken dat ik doordeweeks echt hard zal moeten blijven werken en dan de weekenden proberen vrij te houden om dit nieuwe land in al z'n schoonheid en weerbarstigheid te leren kennen.

Heel eerlijk gezegd voel ik me doordeweeks niet heel erg in México. De dagelijkse driehoek van mijn appartement, half uurtje lopen/bussen naar de faculteit en na een lange dag via de Walmart (supermercado no 1) weer terug naar huis geeft niet echt een exotische vibe. Ik beleef dan gewoon het drukke verkeer van een grote stad en loop naar een flatgebouwencomplex wat overal te wereld zou kunnens staan. Dat probeer ik dus in mijn vrije tijd te compenseren met tripjes naar de stad of in de omgeving. Zo was ik vorige week in Puebla, een koloniaal stadje op 2 uur bussen, waar ik Esmee ging opzoeken, die ook IBIO studeert in Groningen en dus in dezelfde opstartfase verkeerde. Heerlijk om met verstand op nul Nederlands te kunnen praten, de toerist uit te hangen -eindelijk even een jurkje aan, vind ik in de klas toch een beetje raar met alle klasgenoten nog altijd in koltruien ondanks de 25C- en onze ervaringen te delen. De kleinschaligheid van dit stadje leek me toch ook wel een heerlijk studieklimaat inclusief één straat in een nabij gelegen stadje met alle discotheken wat het superoverzichtelijk maakt (wij moeten in Distrito Federal goed overleggen in welke buurt en welke tijd we elkaar zien, anders kom je elkaar voor geen goud tegen).
Ja, want dát is toch wel mijn huiswerk in het weekend: Ciencía Política uit, Samba aan! Geweldig om de energie en passie van de Latinos in de discotheken te zien, genant hoe stijf mijn heupen zijn.. Gelukkig zijn er redelijk wat muchachos bereid om mij wat pasjes te leren, zonder een mannelijke leider ben ik hopeloos verloren, al is het toch ook wel geestig hoe ze je patsboem kunnen negeren als je subtiel laat vallen nog een vriend in Holanda te hebben. Sommige wagen het dan nog op een dealtje van 'Ah mujer, no hay problema. Ben je soms vergeten dat we nu op een ander continent zijn, hoeft ie écht niks van te merken hoor, no te preocupes'.. Dan zet ik vaak toch even grote ogen op: 'Goh, je weet wel dat mijn novio 1.96 is en in Juli op bezoek komt?' en zijn we 9 van de 10 keer uitgedanst. Ik kan niet ontkennen dat de aandacht wel vleiend is, al zou ik af en toe ook wel brunette willen zijn en 'Cecilia' of iets anders uitspreekbaars willen heten. Heel leuk zo'n Hollandse naam, maar fonetisch staat er in het Spaans Bi-je-mgn dus dat is elke keer met de presentielijst weer een feestje. 'Bi-je-mgn?' 'Nee noem me maar Wille.' 'Biellee?' Nou, Guille, mag ook. Willemijn is namelijk de vrouwelijke versie van Willem, wat weer Guillermo is in het Spaans'. 'Oh dus je heet eigenlijk Guillermina?' 'Ehm...?' Samengevat: geef je kinderen een internationaal uit te spreken naam!

Nog steeds ben ik een tikkeltje overweldigd van mijn nieuwe leventje hier, maar langzaam aan begint een en ander wel te gedijen. Ik kijk niet meer op als verkoper nummer 60 de metro in komt en zijn nagelknipper/kauwgom/tandenborstel/moneybelt/bubbelblaassetje/stickers/sokken-praatje houdt en 'solooo vale dieeezzz pesoooosss, dieeezz pesoooooooooooooooooss' gilt. Ik weet inmiddels welke hoeveelheid salsa ik op mijn taco kan handelen en doe na tien uur echt mijn lenzen uit, die de stoffige lucht dan niet meer pikken. Ik heb het hardlopen samen met mijn huisgenootje Justyna weer opgepakt, wat heerlijk ontspannend maar ook slopend is (door de hoogte houden onze longen het maximaal 20 minuten vol) en voel me nog altijd veilig. Nog steeds is het leven en alle indrukken wel heftig, maar toen ik vandaag op straat een meisje van mijn leeftijd zag leuren in vuile kleren met koopwaar voor een habbekrats, dacht ik wel 'wat heb ik toch een verdomd mooi leven en wat gaaf dat ik dit mag meemaken'.
Blijf mailen en skypen, ik vind het heerlijk om op 9000 km jullie te blijven volgen!
Besotes, Willemijn