Aventuras - Parte I

Lieve allemaal,
hoog tijd voor een nieuw epistel nu de laatste alweer ruim een maand geleden is. De afgelopen weken ´on the road´ maakten het wat lastiger om lange verhalen te schrijven, dus nu ik eventjes een pauze van drie dagen in Mexico City heb, pak ik mijn kans!

Ja, waar begin ik als ik in 3 weken tijd 62 uur in bussen heb gezeten, 12 uur in een trein, in 8 verschillende hostels geslapen en 10 plekken heb bezocht?! Het is duidelijk dat je in een gigantisch land als Mexico je Nederlandse principes van 'Nou poehee, 3 uur in de auto is me toch een enorme rit' zo snel mogelijk overboord moet gooien. In de afgelopen weken bezocht ik zilversteden, reisde ik af tot het noordelijke Chihuahua, om vervolgens met een trein dwars door de kopermijnen af te zakken naar de Pacifische kust voor een week zilte oceaanlucht en zand op de gekste plekken.
Ik moet eerlijk bekennen dat het niet meteen één groot feest was: het was best heftig om de switch te maken van student naar backpacker. In Mexico City was ik 4 maanden deel van een grote studentengemeenschap waar de sociale activiteiten me om de oren vlogen en opeens reisde ik in mijn eentje in het laagseizoen (lees: weinig andere reizigers) en was ik dus volledig op mezelf teruggeworpen. Gelukkig had ik na een paar dagen weer de truucjes te pakken om mijn backpack snel en efficient in te pakken -scheelt een hoop frustratie!- en kon ik het ook weer een enorme kick vinden een bus in te stappen naar een onbekende bestemming.

Wat ook meehielp, was dat Regina had geregeld dat ik in verschillende steden bij haar familie en vrienden kon slapen. Opnieuw was ik ondersteboven van de grenzeloze gastvrijheid van de Latinos die hun vrije tijd wilden besteden aan het rondrijden van een wildvreemde Holandesa en mij bovendien volpropte met lokale specialiteiten. Het is absoluut mijn voornemen later een huis te hebben waar de deuren altijd voor iedereen openstaan, want wat brengt dat veel moois.. De zilversteden (San Miguel de Allende, Guanuajuato, Guadalajara, Zacatecas) ademden nog de Spaanse weelde van weleer met koloniale bouw, plazas, terrazas en parkjes. Dat gaf dan ook een sterke associatie met een Europese zomervakantie, alhoewel er dus een gezelschap om de terrasjes mee te delen ontbrak. Ach, ook goed voor mij te oefenen dat je niet altijd ervaringen kunt delen.
Daarna begon mijn missie naar het Noorden; waar de meeste toeristen dit deel van Mexico laten liggen en liever naar de stranden en tempels gaan, leek het mij een mooi avontuur met op het oog geen tijdsnood te hebben. Hoewel ik vooraf uitgebreid had gecheckt bij Mexicaanse vrienden of deze provincies veilig genoeg waren om te bereizen en zij dat met groen licht hadden beantwoord, voelde ik me toch niet helemaal op mijn gemak. Onderweg veel stoppen voor drugscontroles en eenmaal in Chihuahua, een rauwe soort Texaanse stad, de enige toerist. Hoewel ik geen enkel moment in echt gevaarlijke situaties heb gezeten, voelde het toch niet prettig continu aangestaard te worden. Dus hop, weer snel de bus ingedoken richting het meer toeristische Creel, waarvandaan ik een bezoek bracht aan de Barrancas del Cobre of ook wel Copper Canyons genoemd. Een waanzinnig natuurspektakel en ik besloot de ervaring ten volle uit te buiten en via ziplines over de canyons te 'vliegen'. Bij het eindstation ontmoette ik de Duitse Alexandra die net als ik in haar eentje aan het reizen was na haar exchange semester. 1 + 1 = meer plezier dus we besloten samen de volgende dag de beroemde treinreis met 'El Chepe' te maken.

El Chepe (afkorting voor Chihuahua-Pacifico Tren) is een oude stoomtrein die over de nog enige funcionerende spoorlijn van Chihuahua naar Los Monchis aan de Pacifische kust rijdt. Een prachtige, romantische rit die je van gebergtes door de canyons naar heuvels en droog laagland rijdt. Wij stapten op in Creel en hebben eigenlijk de hele dag op een platform tussen twee wagons uit een raampje gehangen om te genieten van het wisselende landschap met de warme wind door onze haren (dat werd wel beloond met een niet zuinig klittenkapsel aan het einde van de dag). Daarna meteen het volgende vervoersmiddel ingedoken, een nachtbus, die ons naar de kustplaats Mazatlán bracht. Hier maakte het reisgevoel plaats voor vakantievibes; een azuurblauwe zee, zilte lucht, strand en gezellige andere backpackers met wie we op zoek gingen naar de beste ijsjes en koud bier. Alex ging de dag erna alweer weg, maar ik bleef uiteindelijk vier dagen door de ontmoeting met 4 reizigers uit Nieuw Zeeland en Finland. Met hen beleefde ik de pure reismagie van in een paar uur een vriendschap ontwikkelen om vervolgens samen te genieten van verse vis op afgelegen strandjes en te kletsen over van alles. Heel veel beter kon het leven wat mij betreft niet worden. Daarna met elkaar doorgereisd naar een kleiner surfplaatsje, Sayulita, voordat ik na een omgevlogen week afscheid nam en weer terug ging naar het welbekende DF.

Hier wachtte niet alleen het weerzien met mijn huisgenootjes (die bleken langer te zijn gebleven, wat mij een gratis slaapplek in mijn oude vertrouwde huis opleverde), maar ook een nobele missie: in twee dagen een huis bouwen in een straatarme gemeenschap. Zoals ik jullie al eerder schreef, wilde ik graag iets van vrijwilligerswerk doen om zo wat terug te geven aan het land wat me zo veel moois had gebracht. Via Regina kwam ik in contact met TECHO, een organisatie die tijdelijke woningen bouwt en de families vervolgens begeleidt in een sociaalmaatschappelijk project om meer financiele zekerheid en betere toekomst te hebben. Hoewel ik de statistieken van armoede in Mexico al wel kende, was het toch erg schokkend te constateren dat deze gemeenschap op nog geen 5 kwartier rijden van hartje Mexico City woonde. Samen met 9 andere vrijwillegers was ik verantwoordelijk in 2 dagen een woning op het kleine stukje grond van Juan & Juanita te bouwen, die tot nu toe onder een zeil en golfplaten met hun zoontje en dochtertje woonden. Fysiek een zware klus, want de 15 heipalen moesten waterpas in diepe kuilen worden gegraven. De grond bleek een schat aan voorwerpen te bevatten (stenen, tapijt, oud speelgoed, wcpot incl de geur van uitwerpselen) die we dus in de brandende zon eruit moesten zien te krijgen. Daarna volgde het timmeren van de vloer en de muren, om te eindigen met 'El Techo'. Voor de glimlach en tranen van Juanita toen ze haar nieuwe onderkomen inliep en het meiske dansend en zingend 'es mi casa' (dit is mijn huis) zou ik het nog meerdere malen overdoen.
Een groot contrast met de Nederlandse kroeg op maandag waar de door Heineken gesponsorde biertjes rijkelijk vloeide tijdens Holanda-Chile. Ik had tot nu toe de wedstrijden niet echt gevolgd, maar de Oranje trots voelde ik met al die Medelanders natuurlijk weer diep in mijn porien. A.s. zondag wordt natuurlijk een zeer interessante dag: kan ik na de wedstrijd nog in mijn oranje shirtje over straat of moet ik me uit de voeten maken?

Ik vertrek morgen voor een week naar de kust van Oaxaca om hopelijk de voorsprong op Peter wat betreft bruine huid een beetje uit te bouwen (hij gaat het uiteindelijk winnen dankzij mijn kreeften-gen) en haal hem dan vrijdag 4 juli voor 4 weken reispret avec deux. Het einde nadert dus tot snel ziens!
Heel veel liefs,
Willemijn