La Primera Semana

Hola querida familia y amigos,

Wat hoor ik nu?! Het SNEEUWT in Holanda (!), wat kan ik me weinig voorstellen bij een NOS alarm over ijzel in Groningen (meteen die meldingen maar uitgezet). Nou zal ik jullie niet treiteren dat de mussen hier van het dak vallen; overdag is het hier 17 graden en 's avonds slechts 7 dus ik gebruik echt nog wel jassen en sokken. Ik heb wel de gok gewaagd in de zon die uit te trekken, beviel me erg goed, al verklaren de Mexicanos me voor gek, dik ingepakt met wollen truien en laarzen bibberend van de winterkou.

Inmiddels een weekje in het land van de tacos en tequila; vandaag voel ik me voor het eerst enigszins uitgeslapen. Afgelopen dagen lag ik gemiddeld om 21:30 in bed, gebroken van alle indrukken, mensen, geuren en kleuren. Ik neem jullie de komende maanden graag af en toe mee in mijn nieuwe leefomgeving, zo kan ik een en ander ook een beetje verwerken.
Maandag mocht ik na weken mijn welbekende lijstjes afgestreept te hebben dan eindelijk in de rij voor de douane aansluiten om aan dit grote avontuur te beginnen. Mixed feelings: enerzijds vol energie dankzij super veel lieve mailtjes, kaartjes en cadeautjes die ik de afgelopen tijd van jullie kreeg, anderzijds licht bang voor de slechte verhalen omtrent veiligheid. Zou ik binnen twee dagen van al mijn waardevolle bezittingen gestript zijn? Ik kan jullie geruststellen, tot nu toe voel ik me heel veilig hier! Dat komt vooral door 1 constante factor: Mexicanen blijken een van de meest behulpzame en gastvrije mensen ter wereld te zijn. Slechts een uurtje na het grote kus/traan/lach/nog een kus/zwaai-afscheidsmoment kwam ik er al mee in aanraking toen ik naast de Mexicaanse Regina op de vlucht naar Londen bleek te zitten. Te bizar voor woorden; na een paar minuten kwamen we erachter dat we waarschijnlijk klasgenoten zullen worden aangezien zij ook Relaciones Internacionales aan de Ciencias Politicas faculteit van UNAM studeert (!). Het leek of een hogere macht ons naast elkaar had gezet in een vliegtuig vol zakenmannetjes klaar een deal te maken in The City en wat was het heerlijk allerlei vragen op haar af te vuren over het studentenleven. Haar positieve verhalen deed die enkele afscheidstraan snel vergeten en we spraken af elkaar in mijn eerste week te zien (lang leve Facebook).

Op Heatrow scheidden onze wegen door andere vluchten dus vermaakte ik me de volgende 11 uur met drie films (The Butler raad ik iedereen aan), muziekjes, dagboek en een prachtig uitzicht over met name de gletsjers en bergen van een helder Canada. Tijdens de landing weer even een slikmomentje, toen ik niks anders zag dan een volgestapeld urbaan gebied zonder een enkel opengelaten stukje land. Mi Dios, in welke jungle zou ik gaan belanden? Gelukkig hoefde ik mijn eerste passen niet zelf te maken, want ik werd opgehaald door Bruno (een vriend van Fabiola, de Mexicaanse vrouw van mijn neef > volg je me nog?). Wat een luxe m'n bagage in zijn auto te stoppen en gechauffeurd te worden naar mijn hostel. Tollend van de slaap (inmiddels 04:00 in NL, bijna 24 uur on the go) werd ik nog mee uiteten genomen voor mijn eerste tacos, voordat ik naar mijn eigen dorm strompelde. Maar de dag bleek helaas nog niet voorbij: gefrustreerd wrikte ik aan het slot van mijn koffer voor een handdoek en pyjama, maar zonder succes. Na 10 min begon een belletje te rinkelen om even het label te checken: F*CK! Ipv Brouwer stond er Armahona... Jawel, ik had het gepresteerd de verkeerde koffer mee te nemen. Voordat jullie me uitlachen, de koffer was identiek aan de mijne incl de zelfde vliegveldcodes waar ik die dag was geweest én kwam exact na mijn backpack de band op rollen. Dus zó dom was het nou ook weer niet, toch?! Huilen stond me nader dan het lachen, waar zou de mijne zijn? Snel een mailtje naar de Carlos in kwestie gestuurd en toen maar gaan slapen in mijn reiskloffie. De volgende dag bleek dat deze Carlos consultant bij Deloitte in Barcelona te zijn en niet erg gelukkig met de situatie, aangezien hij geen pakken had voor zijn afspraken(!). Of ik zo snel mogelijk naar The Mariyott kon komen met zijn koffer, de mijne had hij het op het vliegveld laten staan. Afijn, inmiddels begon ik het redelijk hilarisch te vinden! Dus hop in mijn inmiddels 40 uur gedragen reispakje de metro in om een tikkeltje beschaamd het chique hotel in te lopen met vriendelijk buigende heertjes. Carlos bleek er niet te zijn, thank god!, dus de koffer afgeleverd bij de concierge. Daarna weer 1,5 uur in de metro om van volledig west naar oost DF (Distrito Federal = Mexico City) te gaan om mijn koffer in de British Airways oficina te halen, Na 4 uur weer terug in het hostel, hemels om iets anders aan te trekken, feeiling pretty cool dat ik mijn eerste ochtend dit probleempje had opgelost.

Daarna volgde 1,5 dag verkenning van het Centro Historico; een bezoekje aan de Kathedraal en Palacio Nacional en verder alle nieuwe geuren en kleuren aan het verwerken. Het voelde toch ook als een weerzien met Argentinië; ik ben hier lang (!) en een van de enige blondjes dus aan aandacht van de senors niet verlegen. Verder zijn de koloniale straatjes gevuld met verkopers van werkelijk alles (van fruit & water tot tandpasta & bezems), bedelende gehandicapten, en baby's/peuters worden overal in de armen/op de rug door hun madres heen en weer gesleept. Het is toch ook wel een luxe dat je voor je gevoel niks hoeft te laten; een versgemaakte taco voor 40 cent en ijsje voor een dubbeltje. Overal op straat staan stalletjes met fruit, tacos, sapjes etc wat oa een heerlijke geur van mais en kolen verspreidt. Rond vier uur zijn de straten afgeladen met mensen die naar de 'Taquerias' gaan voor de grootste maaltijd van de dag, een bord vol tacos/burritos/emapanadas, die ze dan op straat oppeuzelen. Ik heb ook ontdekt dat een pittige salsa hier toch net iets anders is dan de potjes van Albert Heijn; hoewel ik in vergelijking met de Mexicanen al een minieme hoeveelheid op mijn taco smeerde, kreeg ik toch vrij snel het gevoel dat ik zojuist een moordaanslag op mijn maag had gepleegd. Nog nooit zo snel een halve liter water gedronken! Nogmaals, ik loop hier zonder problemen door de straten. Natuurlijk kijk ik op een druk plein een beetje norsig en kan ik heel dom met m'n ogen rollen en brabbelen dat ik geen Engels of Spaans spreek als een man iets te lang met me wil aanpappen, maar over het algemeen beantwoord ik de lieve glimlach van de mensen graag met een knipoog. Het grootste verschil in de opstartfase in vergelijking met Argentinië is natuurlijk de taal; ik kan over al mijn twijfels iemand aanschieten en die vragen worden tot nu toe alleen maar met heel behulpzame antwoorden beantwoord.

Die Spaanse taal bleek ook absoluut onmisbaar toen ik donderdag een algemene introductie op de universiteit kreeg. Van de 200 uitwisselingsstudenten (heel weinig op de 300.000 studenten die UNAM telt) komen er 150 uit Latijns Amerika en 50 uit Europa/Azië (ik ben volgens mij de enige Holandesa) dus de voertaal is heel rap Spaans. Flink aanpoten dus met nog steeds wat jetlag-verschijnselen maar een voordeel is dat Latinos erg verwelkomend zijn en je graag helpen je weg te vinden. Ik voelde me namelijk behoorlijk verdwaald op de 'Ciudad Universitaria' waar je in gratis pendelbusjes van faculteit naar faculteit rijdt. Het is een wereldje op zichzelf met eigen politie, alarmnummer, tientallen taquerias, een museum, theater en gigantisch sportveld waar de 'Pumas' (voetbalteam) het in de nationale competitie opnemen tegen de rest van het land. Na de universiteitskreet aangeleerd te hebben, waarmee ik officieel een 'Puma' werd, vooral flink gaan integreren met andere studenten met slechts 1 missie: potentiële huisgenoten / tips voor appartementen vinden. Iedereen woont dichtbij 'CU' wat 40 min per metro van het centrum ligt (daar ga je alleen heen in de weekenden voor de barretjes en musea). Aan het eind van de dag kwam ik samen met de Deense Nanna tot de conclusie dat we deze huismissie niet gingen volbrengen zonder hulp, want het was hopeloos om de telefoonnummers van de advertenties voor huisvesting te bellen met een buitenlands accent. Niet alleen werd de prijs meteen omhoog geschroeft, je had eigenlijk geen idee hoe ver ze van de campus waren en of de buurt veilig was. Dus 's avonds Regina (van het vliegtuig) gebeld die 'obviamente' ons wilde helpen. Ik sta er nog steeds versteld van; op haar vrije dag dwaalde ze met ons over CU, op zoek naar briefjes en pleegde zo'n 25 telefoontjes. Maar het allermooiste: we slaagden in onze missie! Aan het eind van een dag met veel lopen,bellen,bekijken en hopen vonden we een appartement voor vier!! En niet zo maar één, slechts 10 minuutjes lopen van CU (een unicum), voor elk een eigen kamer, twee badkamers, een behoorlijke woonkamer, keuken, wasmachine/internet etc én ook nog eens in een veilige flatwijk met een poort. Increíble! Jullie begrijpen dat wij haar op zo veel tacos hebben getrakteerd als ze op kon eten.

Afijn, ik schrijf deze blog dus nu vanuit mijn gloednieuwe kamertje waar ik vannacht voor het eerst heb geslapen. Naast Nanna woon ik hier met de Colombiaanse Marcela en Poolse Justyna die we via de Facebookgroep van de uitwisselingsstudenten vonden. Vandaag gaan we flink schoonmaken en wat nieuwe spullen kopen, want het interieur is redelijk oubollig. Maar ik geniet nu al van mijn nieuwe kamer waar jullie foto's en kaarten al aan de muren hangen, waardoor ik me al best thuis voel. Zo fijn om mijn eigen plekje te hebben, waar ik me kan terugtrekken van het Spaanse gekakel (is ook de voertaal in huis), de verkeerschaos en alle nieuwe indrukken. Ik heb genoten van de eerste week, maar voel me ook overrompeld. Niks gaat op de automatische piloot, continu alert om je leventje op orde te krijgen en voorzorgsmaatregelen om me veilig te blijven voelen.

Zo, ik heb weer belachelijk veel geschreven! Ik zal proberen eens in de zo veel weken te schrijven, maar een mailtje of postduif (Avenida Universidad 1953, Edificio 16 Departamento 304, UH Copilco Universidad, 043-40 Coyoacan DF, Mexico) zal ik zeker niet onbeantwoord laten. Veel plezier met sleetje rijden en sterkte met de treinen/files, hasta pronto!

Beso, Wille