La Cultura Méxicana

Lieve Familia & Amigos,
Hoe gaat het met jullie in het verre Holanda? Zoals jullie hebben gemerkt heb ik mijn belofte in de vorige blog waargemaakt en jullie ook wat zonnestralen gegund dit weekend! Allereerst bedankt voor de lieve en leuke reacties op het vorige verhaal en mailtjes met updates van jullie belevenissen; ookal klagen de meesten dat er weinig verandert in de tijd dat ik verstek laat gaan, is het voor mij toch heel leuk jullie op 9300 km te kunnen volgen.

Weer een klein maandje verder dus hoog tijd voor blog número tres. Net als de vorige keren denk ik ook nu 'waar begin ik?', want er zijn zo veel onderwerpen om jullie over bij te praten.
Sinds een week of twee heb ik voor het eerst gevoel een beetje routine te hebben in mijn vida méxicana en dat scheelt heel veel energie :) Simpele dingen als weten waar wat ligt in de supermarkt, elke dinsdag en vrijdag vroeg eruit om voor de warmte hard te lopen met mijn huisgenootje Justyna en 's ochtends een praatje met de concierge van onze flat. Verder ben ik mijn Nederlandse punctualiteit ook aan het verliezen; waar ik eerst gefrustreerd was als ik lang moest wachten op de onvoorspelbare shuttlebus om me over de campus te bewegen, denk ik nu 'ach, ik wacht ook altijd op iedereen, dan geniet ik toch gewoon wat langer van muziek luisteren in de zon.'

Ik heb gemerkt dat de exchange studenten ook zeer bevoordeeld worden in cijfers (een 10 voor een analyse van Simon Bolívar, heel aardig maar je gaat me niet wijs maken dat ik een beter Spaantalig stuk heb geschreven dan 50 Mexicanen..!) dus de stress over het huiswerk ook geparkeerd. Natuurlijk wil ik zo veel mogelijk leren, maar soms denk ik dat ik dat meer doe in de pauzes, pratend met klasgenoten over alles wat hen bezighoudt dan een samenvatting schrijven over een artikel. Ciencias Políticas is bij uitstek een faculteit waar enorm veel wordt afgediscussieerd met veel gebaren en emotie. Ik houd me redelijk op de vlakte als het over de toekomst van Latijns-Amerika gaat, want ik vind interessanter te luisteren naar hun betogen over het kwaad van het kapitalisme (= Los Estados Unidos) en de invloed van corruptie op nationale systemen. Hoewel de meeste studenten een pessimistische visie hebben over de políticas zijn ze buitengewoon op de hoogte van alle wapenfeiten en jaartallen in Relaciones Internacionales. Enigzins genant dat mij dan af en toe iets over de Europese geschiedenis wordt gevraagd en ik toch een beetje moet bluffen over de precieze jaartallen en namen van keizers. Volgens mij wordt ook verwacht dat ik alles weet over elke Europese lidstaat, of ik kon uitleggen hoe het zit met ouderschapsverlof in Zweden of het accijnsbeleid in Engeland, ehm no lo sé.. Sowieso adoreert iedereen de Europese Unie (wel verfrissend na al het geklaag wat ik op NOS lees) en worden mijn pogingen subtiel te verwijzen naar enkele mankementen of twijfels compleet genegeerd. Ik moet haast een beetje oppassen dat ik niet te mat overkom, want dat komt zeer verwend over: ik kom immers uit een land waar alles perfecto geregeld is.

Het is absoluut waar dat ik de verschillen ervaar nu ik hier een tijdje woon. Neem het verkeer: als recent in het bezit zijnde van een rijbewijs zitten de voorrangsregels nog vers in mijn hoofd en hecht ik waarde aan zebrapaden en stoplichten. Forget about it in México! Als hier al regels bestaan, zijn ze opgesteld door Darwin: 'ik volg mijn route, snijdt die met de jouwe dan kijken we wie het sterkste is.' Rechts inhalen, zigzaggen over de banen, file maken over een zebradpad heen, stug blijven toeteren in zinloze situaties, bij een verkeerde afslag achteruit rijden om weer op de snelweg te komen, alles is geoorloofd. Ik kan wel genieten van die chaos en maak passionele handgebaren als een auto dreigt door te rijden hoewel het voor mij groen is (al moet je dus niet altijd je gelijk willen halen, want zeker als hardloper delf je toch het onderspit op een kruispunt in de ochtendspits). Die passie zie je ook overal in romantische, of beter gezegd, op een kleffere dan kleffe manier op straat. Hoewel de Big City weinig streng gelovigen telt, mogen jonge stelletjes toch niet samen een slaapkamer delen. Oftewel, dat doen ze recht in mijn gezicht op straat, in de metro, in de rij voor de kassa, in het park, in de gangen op de faculteit, op de toiletten, ja Overal!!! En nee, ik ben echt niet preuts, noch jaloers, lang leve de liefde maar er is toch een grens? Krioelende handen, lange tonghalen, ik vind het live bijwonen van 'mamacito, ik eet je op' situaties nou niet echt fantastico. Intieme situaties ondervind ik ook in het publieke transport. Met name in de spits staat iedereen lekker tegen elkaar gedrukt. Wat enorm scheelt is dat er vaak ook voor de veiligheid speciale coupés voor vrouwen en kinderen zijn, waarin ik dan één van de langere ben en dus niet met mijn neus in de oksel van mijn buurvrouw hoef te staan. Het is mooi om te zien hoe er in dat soort situaties een grote sociale controle bestaat; komt er een bejaarde binnen in de bus en dreigt een jongere niet op te staan, dan krijgt degene de wind van voren en stopt de chauffeur gewoon met rijden tot de situatie is opgelost. Maar je past ook op elkaars boodschappen en kinderen; zo kreeg ik vorige week een peutermeisje op schoot geduwd, omdat de moeder even niet genoeg handen had voor al haar kroost. Mijn blonde haren waren zeer interessant en 'paardje hop- gat in de weg' bleek een internationaal spelletje.

Alle geklaag ten spijt, het merendeel van de tijd geniet ik enorm van de lokale gewoontes zoals bijvoorbeeld de keuken. Een kilo avocado's voor 1 euro, elke dag ontbijt met verse mango, alle kruiden die het tacovlees zo'n typische smaak geven en een cerveza in de zon; als bourgondier is het hier goed toeven. Al moet ik daar wel bij zeggen dat een eigen keuken daar wel een geheim wapen voor is, want de Mexicanen zelf eten enorm vet en groenteloos. Absoluut geen wonder dat ze nu land zijn met de hoogste obesitas statistieken en zelfs de VS voorbij zijn gegaan. Maar met hier een daar een aanpassing, tacos bestellen zonder de standaard cheddar of slagroom of een 'sapje' van 1 liter te delen, geniet ik enorm van de eetcultuur.

Volgende keer meer over de mooie reisjes die je hier kunt maken, voor nu een beso!
Wille