El Fin

Lieve allemaal,
Dos! Slechts twee nachten ben ik verwijderd van het einde van dit prachtige avontuur. Help! Natuurlijk, ik kijk er ontzettend naar uit jullie allemaal weer te zien en me vol te stoppen met kaas en melk – ondanks alle paspoortstempels blijf ik toch ook wel oerhollands- maar ik ga de Latinos ook ontzettend missen.

De afgelopen weken waren een aaneenschakeling aan kleurige markten, kennismaking met nieuwe culturen en inheemse volkeren, smaakpapillensensaties (bij deze is dit een woord!), natuurwonderen en uren toerend door nieuwe landschappen in bussen/krakkemikkige minivans (zo'n 160 uur in 8 weken). Ik kan er gewoon niet bij dat dit zich allemaal op dezelfde planeet bevindt als mijn eigen continent, maar maakt me desde bewuster hoe je zo makkelijk verslaafd aan reizen kan worden. Naast de rijkelijk gevulde reisroute - 3 landen & een mix van koloniale steden, droogte, benauwde oerwouden, caribische zeelucht en een metropool- was er een element wat deze laatste maand extra bijzonder maakte; El Boyfriend Pedro.

Als solo backpacker vertel je onwetende zielen altijd hoe 'helemaal fantastisch' het is om you, yourself and your backpack als basis te hebben. Het is immers de ultieme vrijheid; je hoeft aan niemand verantwoording voor je plannen af te leggen en je komt gelijkgestemde zielen uit de hele wereld tegen waar je weer sociale energie van krijgt. Maarja, na een tijdje ben je het wel een beetje zat om bij elke nieuwe vreemdeling eerst een half uur bezig te zijn met elkaars reis CV ''Oh so you are from the Netherlands, but your nationality is Dutch huh?!'' en zit je continu klem in het draaihek van de wc's op de busterminal, omdat je backpack eigenlijk te breed is en je niemand hebt/vertrouwt om je tijdelijke huis-met-hengsels in de gaten te houden terwijl jij je blaas leegt.
Enfin, ik was natuurlijk muy feliz toen ik vrijdag 4 Juli de leukste Holandés van het vliegveld kon halen na een klein half jaar elektronische liefde.

Het wordt een heel saai 'toen deden we dit en daarna dat'-verhaal als ik nu bij elke plek die we hebben aangedaan gaan stilstaan.. Daarbij moet er natuurlijk nog wel e.e.a.te vertellen zijn bij ons weerzien in Holanda ,dus ik houd het in deze blog bij een lijstje highlights:

> Met z'n tweeen reizen betekent meer luxe: een gedeelde taxi is even duur als in je eentje een lokale bus en Ciao luidruchtige dorms, Hola tweepersoonskamers.

> Vaker uiteten en wijn drinken; Peet was er voor zijn vakantie dus trok mij een beetje uit mijn zuunige solo reisbudget.

> De vele kleurige markten waar we lokale lekkernijen aten (sprinkhanen, kip in chocoladesaus, persverse smoothies) en onze ogen de kost deden aan de mix van gevilde kippen die met slappe nekken over de toonbank hingen, exotische bloemstukken, kleine puppies en souvenirs.

>De inheemse dorpen in de dorpen in Chiapas waar kleine meisjes ons begeleidden naar hun huis om de eeuwenoude weefkunsten te zien en zelfgebrouwen likeur om 11:00 's ochtends op te drinken.

>De vreugde in de Hollandse kroeg in Mexico City toen we van de 'Ticos' wonnen en de opluchting toen we na de verloren halve finale lekker niet thuis waren en na een shirtwissel als anonieme toerist het konden vergeten in de zon.

>De natuurwonderen van Semuc Champey met haar azuurblauwe water, waar we na een warme klim lekker inplonsten om vervolgens verrast te worden door een familie brulapen.

>De zonsopgang bekijken vanaf de hoogste tempel van Tikal waar we dit Maya rijkdom in de nevel zagen opdoemen, terwijl er een toekan overvloog.

>Een schouderklopje van 'Het komt wel goed schatje' toen ik dacht liever de resterende 300 km van een reis door het Guatamalteecse binnenland te lopen dan nog langer misselijk in een boemelbusje door haarspeldbochten te zoeven.

>Vers gevallen kokosnoten kraken op een eiland voor de kust van Belize; minder survivalen dan we dachten, maar een 'cabin thatched over the water' met privé steiger voor dagenlang lezen, zonnen, koken met meegebracht proviand en snorkelend 20 soorten tropische vissen ontdekken.

>Twee dagen een fiets huren om zonder gehannes met taxichauffeurs zelf naar de ruines en ceynotes van Tulum te crossen om daarna bezweet neer te ploffen op een terrasje voor een koude cerveza.

>Eindigen in Mexico City om nog één keer langs mijn favoriete restaurants, markten en musea te gaan.

Dos Noches. Dan sluit het Mexicaanse boek en kruis ik El Atlántico weer over.
Ik had in het begin nooit het vermoeden net als bij Argentinie een stukje van mijn hart aan dit land te verpanden. Haar rijke geschiedenis vol gebruiken die je nog steeds terugziet in de dagelijkse cultuur, de grenzeloze gastvrijheid en behulpzaamheid (Vandaag bv: 'Kind je gaat toch niet met die zware koffer de metro in' zei de moeder van Regina toen ik die kwam ophalen. 'Ik breng je wel even -lees: 45 min in de stadsfile- want ik wil niet dat je op het laatst nog een slechte ervaring opdoet') en de zoetste vruchten en andere heerlijkheden die met veel liefde in die duizenden eetkraampjes worden bereid. De tijd uit je handen te durven laten glippen en spontaan met iemand in de metro een gesprek aan te gaan over politiek i.p.v. gauw naar een volgende afspraak te hollen. Etc.

Natuurlijk, ik kijk ook uit in Nederland weer meer dingen op de automatische piloot te kunnen doen; niet continue op je qui vive dat je wordt afgezet of nog erger. En naar jullie, lieve mensen die zo trouw schreven, waardoor ik me nooit vergeten voelde.
Ik heb zin om jullie te zien, maar duik eerst nog vol overgave deze metropool in voor de laatste Coronas, Tacos en Mexicaanse levensvreugde. ''It ain't over till it's over''..

Hasta pronto!
Veel liefs, Willemijn